1. Zawitał dla nas majowy poranek, * ziemia i niebo błogo się śmieje. * Podajcie kwiaty, aby uwić wianek, * lecz wianek taki, który nie więdnieje. * Na żyznej ziemi kwiat pełny urośnie, * na twardej skale tylko głóg kolący; * a my na wianek zbierajmy przy wiośnie * nie ostre głogi, lecz kwiat woniejący!
2. Na nas Maryja w radości spogląda, * jako ta gwiazda, co na niebie świeci; * przyjmie ten wieniec i tego zażąda: * wianka serc naszych, jako serc swych dzieci. * Złóżmy na wieniec wszystkie serca cnoty, * które wykwitły w świetle Jej opieki. * Te kwiaty duszy dajmy Jej z ochoty, * a taki wieniec nie zwiędnie na wieki.