Klasycystyczny kościół został zbudowany w latach 1839-1841. Początkowo nie wybudowano w nim organów z braku środków w kościele. Instrument zamówiono dopiero ok. 1847 roku, zaś jego fundatorami byli oficerowie 8 Estońskiego Pułku Piechoty. Zbudowany został w roku 1851 lub 1852 przez Stanisława Dłużewskiego, organmistrza z Łomży. Zdobienie organów wykonał Franciszek Fórst, suwalski fabrykant robót złoconych i rzeźbiarskich, który zaczął swą pracę w 1854 roku.

Organy usytuowane są na drewnianym chórze nad głównym wejściem do kościoła. Szafa organowa przysłania arkadę w tylnej ścianie chóru. Składa się z wysokiego cokołu z umieszczoną pośrodku konsolą, na którym wsparta jest symetryczna, pięcioosiowa część prospektowa. Pośrodku niej znajduje się ostrokątna wieżyczka, wysunięta dwubocznie, a po bokach – płaskie segmenty oddzielone od wieżyczki niższymi polami piszczałkowymi. 

Oryginalny wystrój plastyczny stanowią płaskorzeźbione kwiatony, ornament palmetowy na konsoli wspierającej wieżę piszczałkową, ostrołuczne i ćwierćłuczne przesłony w górnych częściach wykrojów piszczałkowych, płaskie słupki oddzielające segmenty piszczałkowe z liściastymi kapitelami i stojące na nich oryginalne w swej formie cebulaste zwieńczenia. Na bocznym ścianach szafy zamontowane są żaluzje z poziomo ułożonych listew. Cała obudowa pokryta jest białą monochromią ze złoconymi ornamentami.

Stół gry o jednym manuale (C-f³) i pedale (C-f) wbudowany jest w lewy bok szafy organowej. Klawisze diatoniczne manuału pokryte są okładziną z kości słoniowej, a chromatyczne wykonane są z czernionego drewna. Nad manuałem mieści się prostokątna wnęka pulpitowa, a nad nią rząd rejestrów manuałowych zakończonych drewnianymi uchwytami. Nad klawiaturą nożną znajduję się wnęka na nogi, a z jej prawej strony – pionowy rząd rejestrów zespołu pedałowego.

Sekcje manuału (8 głosów) i pedału (6 głosów) mają niezależne wiatrownice klapowo- zasuwowe obsługiwane przez mechaniczną trakturę gry i rejestrów. Wiatrownica manuałowa znajduje się w górnej części cokołu, a wiatrownica pedałowa – w głębi pomieszczenia nad kruchtą kościoła. Pomiędzy wiatrownicami znajduje się chodnik serwisowy.

Traktura gry w obu sekcjach jest typowa. Składa się poziomych abstraktów połączonych z ramą wałków skrętnych i pionowymi abstraktami do klap. Traktura rejestrów w sekcji manuału również jest typowa, przeprowadzona za pomocą pionowych dźwigni dwustronnych prowadzącej od rejestrów do zasuw. Oryginalne rozwiązanie zastosowane jest w sekcji pedału: dźwignie dwustronne ułożone są poziomo, jedna nad drugą, w formie płaskich deseczek.

System powietrzny składa się z dwóch miechów klinowych umieszczonych jeden nad drugim za wiatrownicą pedału. Pierwotnie były one uruchomiane nożnymi dźwigniami, a obecnie są zasilane wentylatorem elektrycznym, który znajduje się w skrzyni razem z miechami.

Organy po wojnie były bardzo zniszczone i pozbawione metalowych piszczałek. W latach 1985-1988 Edmund Kamiński z Warszawy przeprowadził remont organów. Wówczas zmieniono dyspozycję według koncepcji Józefa Serafina oraz Josefa Menzla. Niestety, remont ten nie został ukończony. Nie zostały wykonane prace przy miechach oraz sekcji pedału i obecnie organy są w bardzo złym stanie. W kwietniu 2017 r. ruszyła akcja Społecznego Komitetu Ratowania Organów Dłużewskiego, która ma na celu zebranie środków potrzebnych do remontu instrumentu.

Dyspozycja prezentuje się dosyć spójnie, ale można przypuszczać, że dokonywano w niej pewnych zmian, np. Kwinta 1 1/3' powinna być niższa, o stopażu 2 2/3'. Prawdopodobnie jest to skutek próby ‘’barokizowania’’ instrumentu. Również na miejscu Fletu krytego w sekcji manuału prawdopodobnie znajdował się kiedyś głos językowy. Także na miejscu innego głosu stoi prawdopodobnie Rourflet 4’ w manuale.