Archikatedra św. Jana Chrzciciela i św. Jana Ewangelisty Lublin (lubelskie)

Instrument został zbudowany w roku 1935 przez firmę „A. Homan, St. Jezierski i S-ka” z Warszawy. Ma wiatrownice stożkowe, 7 miechów pływakowych zasilanych dmuchawą elektryczną (trzy główne, cztery pomocnicze). Jest utrzymany w późnoromantycznej estetyce brzmieniowej.

DYSPOZYCJA ORYGINALNA Z 1935 R.

Połączenia: II–I, III–I, III–II, I–Ped, II–Ped, III–Ped, Sup. I, Sup. II, Sup. III, Sup. II–I, Sup. III–I, Sup. III–II, Sup. II–Ped, Sub II-I, Sub III–I, Melodia III–II (połączenia Super pełne)

Urządzenia dodatkowe: dwie wolne kombinacje dla wszystkich rejestrów, jedna kombinacja dzielona dla każdej sekcji, automat pedałowy, wyłącznik głosów językowych, kolektywny włącznik połączeń, crescendo, Cor regal 8'Tremolo Rurflet, tremulanty i żaluzje manuałów II i III

Rejestry zbiorcze: Piano, Mezzoforte, Forte, Tutti

Była to dość ciekawa koncepcja brzmienia, jednak nie pozbawiona istotnych wad w postaci braku kompletnej piramidy pryncypałów i przesadnie rozbudowanego brzmienia fletowego. Z tego zapewne powodu w latach 50. XX w. przeprowadzono przebudowę, która  wzbogaciła paletę barw instrumentu, lecz jednocześnie wprowadziła nieład w dyspozycji i spowodowała zatarcie cech stylowych. Zmniejszyła się też wówczas ogólna liczbę głosów z 50 do 47 (pozostały puste kloce oraz jedna, nigdy wcześniej nie wykorzystana kancela rejestrowa). Podczas tej przebudowy dokonano również ulepszeń i rozbudowy systemu powietrznego. Zlikwidowano żaluzję manuału II i tremolo dla Rurfletu.

DYSPOZYCJA PO PRZEBUDOWIE

Ta dyspozycja, przy jednoczesnej całkowitej niesprawności głosów transmitowanych i głosu Flet kryty 16’ funkcjonowała do kapitalnego remontu, który przeprowadziła firma Krzysztofa Deszczaka z Lublina w okresie od stycznia 2018 r. do stycznia 2020 r.

Jest to największy instrument, jaki zbudowała firma „Homan-Jezierski” i jednocześnie największy instrument o trakturze pneumatycznej w archidiecezji lubelskiej. Swą strukturą wizualno-techniczną i brzmieniem jest dobrze „stopiony”z wnętrzem świątyni archikatedralnej. Dlatego też naturalnym i jednocześnie koniecznym posunięciem było jego zachowanie w formie takiej, aby nadal mógł być pomnikiem polskiej myśli organmistrzowskiej lat 30. XX w. poprzez swoją spójność rozwiązań w tworzeniu dyspozycji, menzur, traktury, intonacji i wysokości stroju, a jednocześnie spełniać formalnie wymogi bycia obiektem zabytkowym.

W latach 90. XX w. pojawiły się projekty przebudowy traktury na elektropneumatyczną, co miało rozwiązać definitywnie problemy uciążliwości pracy i awaryjności traktury pneumatycznej. Jednak wzrastająca w środowisku muzyczno-organmistrzowskim świadomość konieczności dbałości o zachowanie takich instrumentów w ich oryginalnej formie, jak i wpisanie omawianych organów w rejestr zabytków, spowodowały zmianę sposobu podejścia do tego zagadnienia. Odrzucono więc dewastujący dla oryginalnej struktury instrumentu pomysł przebudowy traktury i co za tym idzie, postanowiono zachować ją w formie oryginalnej, aby po gruntownej renowacji i usprawnieniu ponownie zaczęła stanowić pełnowartościowy system. Przez to też instrument zachował swoją autentyczność i "ducha", nie tracąc przy tym walorów brzmieniowych i pozytywnej specyfiki gry na nim wynikającej z rodzaju użytej w nim traktury.

Główne założenia prac były następujące:

• kompleksowa renowacja instrumentu przy zachowaniu go w formie możliwie jak najmniej zmienionej w stosunku do założeń z lat jego budowy, 
• zwiększenie sprawności technicznej organów poprzez gruntowną, kompleksową renowację wiatrownic, traktury pneumatycznej, stołu gry oraz systemu powietrznego,
• korekta istniejącej dyspozycji do formy późnoromantycznego schematu brzmieniowego, nawiązującego do dyspozycji oryginalnej, tylko odpowiednio skorygowanej i wzbogaconej, jednak w dalszym ciągu zgodnej z założeniami brzmieniowymi instrumentów z tego okresu.

Bazując w jak największym stopniu na dobrze zachowanych oryginalnych głosach, dokonano korekty związanej z przywróceniem instrumentowi późnoromantycznego brzmienia, zgodnego z wymaganiami kompozytorów tamtej epok,i jak i ogólnie przyjętymi w tamtym okresie rozwiązaniami konstrukcyjno-brzmieniowymi. Celem korekty dyspozycji było usunięcie błędów z pozostałości dyspozycji oryginalnej, jak i zastanej przed remontem, w stopniu koniecznym w kwestii ingerencji w strukturę brzmienia instrumentu oraz uzupełnienie (rekonstrukcja) brakujących głosów. Projekt dyspozycji po remoncie jest efektem kompromisu pomiędzy dyspozycją oryginalną a dyspozycją po przebudowie w latach 50. XX w. i stylowe ubogacenie jej o kilka niewystępujących przedtem rejestrów.