Kościół św. Marii Magdaleny (Miechocin) Tarnobrzeg (podkarpackie)

Z zachowanych źródeł parafialnych wynika, iż przypuszczalnie już w 1635 r. w kościele na tarnobrzeskim Miechocinie mogły znajdować się organy. Niestety nie zachowały się informacje o samym instrumencie. W księgach parafialnych widnieje natomiast wzmianka o pierwszym organiście Krzysztofie Chmielowcu. Odtąd do chwili obecnej zachowane dokumenty wymieniają 32 organistów pracujących w parafii.

Z dokumentów z wizytacji z 1646 r. dowiadujemy się, że organista miechociński „grał na regaliku z fletem”. Kolejny instrument kościoła św. Marii Magdaleny jest wymieniany w księgach parafialnych z lat 1727 i 1738 r. Niestety brak jest danych na temat jego wielkości.

Dokumenty z lat 1748 i 1765 potwierdzają istnienie w kościele miechocińskim 6-głosowych organów. Ze względu na zły stan zostały one zastąpione nowym 8-głosowym instrumentem. Ten fakt potwierdza dokument z 1779 r. Nowe organy, zwane „Organvm Postivum”, były umieszczone na eleganckim chórze podpartym dwiema kolumnami. W roku 1786 wymagały napraw organmistrzowskich. Przypuszcza się, że w I połowie XIX w. (w latach 1843–1845 od strony zachodniej rozbudowano nawę kościoła i zbudowano obecny chór muzyczny, była to więc dobra okazja do podjęcia prac organmistrzowskich) do instrumentu dobudowano pedał. W drugiej połowie XIX w. organy były w stanie agonalnym, toteż uznano, aby wybudować nowy instrument. W księgach widnieje zdanie, że „tylko piszczałki cynowe jakąś wartość mieć mogą”.

Starania o wybudowanie nowego instrumentu zostały podjęte przez ówczesnego proboszcza, ks. Józefa Sobczńskiego, który w 1877 r. wystąpił do firm organmistrzowskich działających na terenie Galicji o przedstawienie ofert na budowę nowych organów piszczałkowych. Jak pisano wtedy, „Ks. Kanonik Józef Sobczyński imieniem Miechocińskiego Komitetu Parafialnego zamawia dla kościoła parafialnego w Miechocinie kompletnie nowy organ, sporządzić się mający z wybornego materiału i [możliwie?] najnowszej konstrukcji, z zewnątrz, konstrukcja przyzwoicie przyozdobiona, a składający się z: Pryncypału 8’, Fletu major 8’, Fletu minor 4’, Portunal 8’, Super oktava 2’, Sedecima 1’, Salicynał 4’; do tego dwa głosy pedałowe: Subbas 16’, Pryncypałbass 8’. Klawiatura ma być francuska o czterech oktawach, pedałowa o jednej oktawie”. 16 marca 1877 r. ks. Sobczyński zawarł w Krakowie umowę z organmistrzami Janem Zublewskim i Wincentym Wawrzyckim. Odbiór instrumentu odbył się 7 sierpnia 1877 r., a kosztował on 850 złotych waluty austriackiej.

Organy te przetrwały do czasów II wojny światowej, kiedy to zostały zastąpione w 1943 r. organami zbudowanymi przez Wacława Biernackiego z Warszawy na zamówienie ks. Henryka Hauzera. Miały one 8 głosów rozdzielonych pomiędzy dwa manuały i pedał.

Obecnie w kościele św. Marii Magdaleny znajduje się instrument wybudowany w latach 1956–1959 przez niemiecki zakład organmistrzowski Antona Feitha z Paderbornu dla parafii św. Suitberta w Dortmundzie. Montaż instrumentu wraz z stylizowanym neobarokowym prospektem i szafą organową ukończono w 2012 roku. Prace przy montażu organów przeprowadził Zakład Organmistrzowski Bałchan z Bielska-Białej i Chmielnika k. Rzeszowa. Organy mają wolnostojący stół gry, trakturę elektropneumatyczną oraz dwa miechy pływakowe zasilane elektryczną dmuchawą. Łącznie w instrumencie znajduje się 1400 piszczałek w 20 głosach, w tym trzech językowych, rozdzielonych pomiędzy dwa manuały i pedał.