Kościół św. Wincentego (Pleszów) Kraków (małopolskie)

Pierwsze wzmianki o kościele w Pleszowie pochodzą z XIV w. W 1644 r. świątynia była wyposażona w nowy pozytyw o 5 głosach.

Obecny, klasycystyczny kościół został wzniesiony w 1806 r. według projektu ks. Sebastiana Sierakowskiego. Ten sam architekt-amator zaprojektował także prospekt organowy w formie portyku. Nie sposób określić, czy zewnętrzna struktura 10-głosowego pozytywu, wzmiankowanego po raz pierwszy w 1816 r., nawiązywała do rysunku Sierakowskiego. Wiadomo natomiast, że w 1843 r. stan instrumentu był już bardzo zły.

W 1848 r., za rządów ks. Leopolda Górnickiego, kościół wyposażono w nowy pozytyw o 9 głosach. Na kartach archiwaliów nie zachowały się zapisy dotyczące budowniczego. Pierwotnie tylna (niższa) część szafy organowej mieściła się zapewne w wieży przylegającej do chóru muzycznego, podczas gdy część przednia (z klasycystycznym prospektem) stała przed wieżą i była widoczna z nawy głównej.

W latach: 1866 i 1875 stan instrumentu nie budził zastrzeżeń. Później, pod koniec XIX w. lub na początku następnego stulecia, został on przebudowany przez Tomasza Falla ze Szczyrzyca. Świadczy o tym nie tylko dyspozycja, charakterystyczna dla jego warsztatu, lecz także kształt manubriów sekcji manuału oraz forma umieszczonych pod nimi kartoników z drukowanymi napisami (dziś już częściowo zatartymi).

Szczyrzycki organmistrz nie zmienił pierwotnej liczby głosów w manuale. Najprawdopodobniej nie dobudował też istniejącej obecnie 2-głosowej sekcji pedału o wąskiej skali. Wskazuje na to odmienny, bardziej toporny kształt manubriów oraz niska jakość stolarki, niepasująca do prac Falla. Dodanie klawiatury nożnej (wraz z nową wiatrownicą na tyłach szafy organowej) miało miejsce przed 1982 r. Zabieg ten nie tylko zniekształcił pierwotną formę pozytywu, lecz także wymusił przysunięcie wtórnie pogłębionej szafy do balustrady chóru muzycznego.

W sprawozdaniu wizytacyjnym z 1954 r. notowano podniszczone organy.

Skala manuału: C-f³; skala pedału: C-f.