1. Wszyscy mieszkańcy dworu niebieskiego,
Lejcie łzy gorzkie, płaczie króla swego.
Dziś na powietrzu wisi podniesiony,
Bóg sam wcielony.
2. W żałosnym sercu boskie tajemnice
Niewypatrzone od ludzkiej źrenice;
Matka uważa zaraz i śmierć swego
Syna miłego.
3. Synu jedyny Ojcu ulubiony
Z mej krwi jedyny Synu urodzony,
Najmilsze dziecię tak umrzesz niewinny
Jak zbrodzień inny.
4. Jako pokłótą widzę i zranioną
Wyniosłą głowę cierniową koroną,
Widzę twe żółcią gorzką namazane
Usta różane.
5. Okrutna włócznia zadałać raz srogi,
Gwoździe przebiły i ręce i nogi,
Ciało i członki wszystkie wysuszone
Krwią oszpecone.
6. Okrutni ludzie, zkądeście dostali
Na to wolności, abyście zadali
Tak haniebną śmierć dobroczyńcy swemu,
Bogu wiecznemu.
7. O jakąm radość z nowej gwiazdy miała
Bądź gdym podarki wschodnie odbierała,
Teraz me serce przenika miecz srogi,
Mój Synu drogi.
8. Jam w Tobie jednym pociechę swą miała,
W Tobiem się więcej nad zdrowie kochała;
Teraz me serce dziś włócznią przebito,
Gdy Cię zabito.
9. Srogi przeciwnik z tobą mię rozdzielił
Śmiercią okrutną, jako się ośmielił
Podnieść rękę swą na Twórcę wielkiego
Świata wszystkiego.
10. Matko, wsławiona panieńską czystością,
Rozpal sługi twe Synowską miłością,
Potargaj serca oziębłe do Jego
Boku wdzięcznego. Amen.