1. Mądrość Ojca niebieskiego,
Chrystus on wieczny syn jego:
Przyszedł w niskość świata tego,
By nas z piekła wyrwał złego.
2. W wielkiej pokorze w cichości,
Nie litując swej trudności
Dla narodu człowieczego,
Widząc wielki upad jego.
3. A z onej Boskiej miłości,
Przyjął na się nasze złości,
Podjął mękę dobrowolną,
Przez naszą krewkość swawolną.
4. O gdyby to kto obaczył,
Co ten Pan uczynić raczył,
Iż dla człowieka grzesznego
Nie litował ciała swego.
5. Stał na krzyżu zawieszony,
Wszystek świętą krwią skropiony,
Życząc z wielkiego pragnienia
Nędznemu człeku zbawienia.
6. A w onej swej srogiej męce,
Rozciągnąwszy obie ręce,
Wołał: pójdźcie, moi mili,
Byście się mną pocieszyli.
7. A my nic nie bacząc togo,
Dobrodziejstwa Pana swego,
Wolimy światu folgować,
Jego złych spraw naśladować.
8. Tak nas bardzo rozbujało,
W grzechach naszych marne ciało,
Które swawolnie kochamy,
O Twą łaskę nic nie dbamy.
9. Ano Pan swe święte ciało
Dał, aby za nas cierpiało,
Nam życząc miejsca onego,
Przez Adama straconego.
10. A tak, wszechmogący Panie
Racz dać z łaski swej uznanie,
Byśmy Cię prawie poznali,
Woli twej naśladowali.
11. Racz nas przez swą srogą mękę
Przyjąć pod swą mocną rękę:
Boć o nas źle z każdej strony
Nie będzieli Twej obrony.
12. Nieprzyjaciół zewsząd dosyć,
A gdzież mamy ręce wznosić?
Jedno ku tobie, nasz Panie,
Gdyż w Tobie nasze ufanie.
13. O Ojcze nasz dobrotliwy,
Raczże nam być miłościwy,
Nas marnotrawne synaczki,
Przyjmij w łaskę nieboraczki.
14. Boć taśmy wielce zgrzeszyli,
Majestat Twój obrazili,
Wszakże z swej Boskiej miłości,
Racz odpuścić nasze złości. Amen.