1. Zbawco, coś uczył w mądrości, * drogi do doskonałości, * i sam jej się stałeś wzorem, * święci idą Twoim torem.
2. Opuszczają ziemskie mienia, * bo im nie dość do zbawienia, * pełnić przykazania dane, * pełnią i rady wskazane.
3. Między tymi jest Jan święty, * miłością Twoją przejęty, * co opuścił świat dla Ciebie, * aby Cię posiadał w niebie.
4. Oddał się na żywot ścisły, * trapiąc ciało, martwiąc zmysły, * według reguły świętego * Franciszka Serafickiego.
5. Nam co wśród świata żyjemy * i rad Twoich nie pełnimy, * daj przynajmniej przykazania * wiernie pełnić do skonania.
6. Wzbudzaj w nas do cnót ochotę, * potrzebę zamień nam w cnotę, * byśmy zdarzone przykrości * ponosili w cierpliwości.