Kościół św. Józefa Kicin (wielkopolskie)

Budując ten instrument, Józef Gryszkiewicz stanął przed niełatwym zadaniem ulokowania go w małej i niskiej przestrzeni dość prowizorycznego chóru. Efekt końcowy jego wysiłków sugeruje, że wykorzystał do tego elementy innych organów, które z lepszym lub gorszym skutkiem udało mu się dopasować do zastanych warunków. Mechanizm gry został umieszczony w wielkiej ciasnocie pod wiatrownicami, które z kolei znajdują się niemal przy samej podłodze. Największe piszczałki Subbasu zostały położone pod szafą organową w pozycji horyzontalnej. Piszczałki prospektowe są grające, a ich wiatrownica została wbudowana w balustradę chóru i w praktyce jest niedostępna bez znacznego demontażu instrumentu. W efekcie organy są dość uciążliwe w naprawie, gdyż każda usterka techniczna traktury wymaga znaczącej ingerencji, zaś wykorzystanie przez organmistrza elementów skórzanych w miejsce drewnianych na łączeniach abstraktów po dłuższym czasie powoduje zacięcia i nierównomierną pracę podzespołów. Instrument jest bardzo wrażliwy na wszelkie zmiany wilgotności i temperatury w kościele drewnianym. W wieży kościoła znajduje się jednofałdowy miech magazynowy z podawaczem, wyposażony w pełni sprawną dźwignię do kalikowania. Na co dzień używana jest dmuchawa elektryczna.

Z dokumentów parafialnych wynika, że w 1949 r. domontowano do instrumentu dmuchawę elektryczną, zaś w 1968 r. przeprowadzono generalny remont. W ten sposób organy przetrwały do lat 80. XX wieku, kiedy z racji niezdatności do dalszej gry został zastąpione instrumentem elektronicznym produkcji krajowej.

W latach 2009-2010 instrument został wyremontowany przez firmę organmistrzowską Romana Nawrota z Wronek. Piszczałki drewniane (sosnowe, bukowe i dębowe) przeszły całkowitą rekonstrukcję. Piszczałki metalowe poddano ograniczonej renowacji. W roku 2019 ta sama firma dokonała kolejnych prac konserwatorskich, wymieniając część piszczałek metalowych, przywracając sprawność szwankującej trakturze i dokonując generalnego strojenia instrumentu.