Sanktuarium św. Jacka Legnica (dolnośląskie)

Kamień pod budowę nowego kościoła położono 18 października 1904 roku. Poświęcenie świątyni odbyło się 9 czerwca 1908 roku. Był to trzeci protestancki kościół w Legnicy, poświęcony pamięci cesarza Fryderyka (Kaiser-Friedrich-Gedächtnis-Kirche). Od roku 1949 jest pod wezwaniem św. Jacka. Przez szereg lat był kościołem rektorskim i filialnym należący do parafii Świętej Trójcy.

Organy zbudowane zostały przez śląską firmę Schlag & Söhne ze Świdnicy w latach 1907-1908 i ozanczone numerem opusowym 825. W latach 1945-1948 kościół był nieczynny. Brak należytego zabezpieczenia i opieki nad kościołem spowodował wiele szkód dla cennych organów. Złodzieje wykradli znaczną część kosztownych głosów. Jeszcze więcej szkody wyrządziły dzieci, które beztrosko wybierały piszczałki, roznosząc je do swoich domów i po ulicach. Jeszcze na początku 1948 roku można było znaleźć zniszczone i połamane piszczałki metalowe różnej wielkości nad rzeką i w pobliżu kościoła. Dopiero po odpowiednim zabezpieczeniu świątyni zaprzestano dalszej dewastacji tego cennego instrumentu.

W roku 1948, kiedy zaczęto odprawiać nabożeństwa, przeprowadzono pewne poprawki przy organach. Udało się wówczas uruchomić z wielkim trudem tylko 18 głosów. W manuale I było czynnych 7 głosów, w manuale II 4 głosy i w pedale 7 głosów. Dodatkowo sprowadzono miksturę z kościoła w Bieniowicach w 1955 roku. Wówczas był to kościół filialny parafii Świętej Trójcy. W roku 1957 dokonano pewnych bieżących napraw. Została wymieniona cała skóra w miechach na nową. Sam mechanizm (traktura) w roku 1966 był w idealnym stanie, jedynie kilka rurek ołowianych było wyłamanych. Podczas remontu kościoła w 1966 roku były propozycje by podjąć się również remontu organów, jednak ze względu na wysoki koszt ich naprawy i uzupełnienia brakujących głosów, sprawę odłożono na późniejszy termin. 

Obecnie [10.2018] instrument jest w złym stanie technicznym. Jego remont przewidziany jest po zakończeniu naprawy dachu kościoła. Część głosów nie zgadza się z opisem ks. Aleksandra Walkowiaka – napisy mają dwa rodzaje czcionek.