Kościół św. Marii Magdaleny Tuchowicz (lubelskie)

Organy zostały przywiezione w 1881 r. z kościoła św. Aleksandra w Warszawie i zamontowane w nowej, dopasowanej stylem do kościoła szafie organowej. Wówczas pierwszy raz przebudowano je pod względem konstrukcyjno-technicznym (miała miejsce m.in. przebudowa traktury i zmiana typu miecha). W 1935 r. przebudowano stół gry (nowe połączenia traktury), następnie w 1943 r. Zygmunt Kamiński zmienił trakturę rejestrową na pneumatyczną, wstawił trzy nowe głosy, a także zmienił ustawienie stołu gry (wykonanego przez miejscowego rzemieślnika) na wolnostojący, z przodu szafy organowej (wcześniej był wbudowany w prawy bok szafy organowej).

W 2024 r. ukończona została kilkuletnia rekonstrukcja przeprowadzona przez firmę Krzysztofa Deszczaka z Lublina. Projekt tych prac w swej finalnej wersji przewidywał rekonstrukcję organów do formy jak najbliższej pierwotnej, przy czym odtworzone elementy i zastosowane rozwiązania oparto na kilku istniejących jeszcze organach Müllera (m.in. z Toszka). Koncepcję prac opartą na badaniach zachowanego oryginalnego materiału i instrumentów referencyjnych oraz późniejszy merytoryczny nadzór nad pracami wykonali Małgorzata Trzaskalik-Wyrwa oraz Krzysztof Urbaniak. W projekcie swój duży wkład miały również firmy organmistrzowskie Adama Olejnika i Andrzeja Sutowicza oraz firma konserwatorska Doroty Moryto-Naumiuk, która wykonała renowację górnej części szafy organowej oraz malowanie i złocenie części dolnej).

Wykonano m.in:

• całkowitą rekonstrukcję i pogłębienie dolnej części szafy organowej z przygotowaniem jej konstrukcyjnie pod centralnie wbudowany w nią stół gry (jak w Toszku);
• całkowite, od podstaw, zaprojektowanie i wykonanie kompletnej traktury gry i rejestrów;
• wykonanie od podstaw nowego stołu (szafki) gry wraz z nowymi klawiaturami cięgłami rejestrowymi, urządzeniami połączeń międzysekcyjnych;
• nowe piszczałki prospektowe w miejsce cynkowych;
• nową konstrukcję nośną wiatrownic;
• gruntowną renowację i uzupełnienia piszczałek drewnianych i metalowych wewnętrznych;
• gruntowną renowację wraz z częściową rekonstrukcję miecha i systemu podawaczy;
• nowe kanały powietrzne wraz z zaworem Evacuant;
• gruntowny remont i częściową rekonstrukcję oryginalnych wiatrownic (w tym wszystkie nowe kloce).

Z oryginalnego instrumentu Mullera, po szczegółowej inwentaryzacji, wyodrębniono i przeznaczono do dalszych prac wszystkie zachowane elementy jego autorstwa, tj. komplet wiatrownic, około 70% piszczałek drewnianych (pozostałe 30% nie zachowało się lub zostało poddane całkowitej rekonstrukcji z powodu poważnych zniszczeń spowodowanych przez drewnojady) oraz około 60% piszczałek metalowych wewnętrznych (pozostałe 40% było nieoryginalne, często cynkowe). Wszystkie oryginalne elementy poddano pieczołowitej renowacji, uzupełnieniom i niezbędnym rekonstrukcjom. Brakujące piszczałki odtworzono ściśle według wynikających z pomiarów menzur oraz spójnie do ich konstrukcji i stopu materiału.

Manuały C–d³, pedał C–d¹.