Świątynia powstała w latach 1826–1827 jako drugi już kościół wspólnoty ewangelickiej. Budowa pierwszego kościoła ewangelickiego zakończyła się w 1777 roku, a jego fundatorką była Teofila z Działyńskich. Była to prawdopodobnie budowla szachulcowa zaprojektowana i wykonana przez mistrza ciesielskiego Georga Wandelta z Góry na Śląsku. Prace związane z wyposażeniem tego kościoła zlecono lokalnym rzemieślnikom. Byli to m.in. cieśla zamku kórnickiego Stephani i snycerz Johann Gottlob Risterski.

Na chórze muzycznym znajdowały się małe organy, które wybudował najprawdopodobniej niemiecki organmistrz Georg Anton Jacob. Kontrakt na budowę tego instrumentu podpisano 29 września 1776 roku, a ich koszt miał wynieść 136 talarów rzeszy. Na początku XIX wieku kościół z 1777 roku zaczął niszczeć i grozić katastrofą budowlaną. W 1826 roku staraniem pastora Jacoba Andreasa Rotwitta parafia uzyskała od Tytusa Działyńskiego materiały na budowę nowego kościoła. Poświęcono go 7 stycznia 1827 roku. Do końca II wojny światowej kościół cały czas służył wspólnocie ewangelickiej. W roku 1945, po opuszczeniu Bnina przez Niemców, kościół przejęli katolicy, którzy utracili swój parafialny kościół w wyniku katastrofy budowlanej i zburzenia przez nazistów w 1942 roku.

Obecne organy zbudowane zostały przez firmę organmistrzowską Gebrüder Walter z Góry w 1886 roku, jako 175. dzieło tego zakładu. Instrument umieszczony jest w przebudowanej szafie poprzednich organów z końca XVIII wieku, które prawdopodobnie zostały przeniesione do nowej świątyni w 1826 roku. Barokowo-klasycystyczna szafa organowa umieszczona została w centralnej części empory znajdującej się nad głównym wejściem do kościoła. Stół gry, zamykany rozsuwanymi drzwiczkami, wbudowany jest we frontową ścianę szafy. Prospekt pięcioosiowy o strukturze dośrodkowej osadzony na falistym, profilowanym cokole. Osie wydzielone są lizenami udekorowanymi ozdobnymi liśćmi. Środkowa oś na planie wypukłym, najwyższa, zamknięta niepełnym belkowaniem z prześwitem na piszczałki w formie stojącego prostokąta. Osie środkowe najniższe, zakończone fragmentami niepełnego, falistego belkowania, z prześwitami na piszczałki w formie stojącego prostokąta. Dwie skrajne osie wypukłe, niższe od środkowej, zamknięte niepełnym belkowaniem przyjmującym esowaty zarys, z prześwitami na piszczałki w formie zbliżonej do stojącego prostokąta o wypukłym górnym boku. Oś środkowa zwieńczona złotą, ruchomą, choć aktualnie niesprawną gwiazdą pochodzącą z poprzednich organów. Na belkowaniu ustawionych jest sześć klasycystycznych wazonów. Szafa dekorowana rokokowym ażurowym rocaille'm w partii prześwitów na piszczałki, lizen, uszu i szczytów na belkowaniu.

Organy mają trzy sekcje: dwa manuały (skala C–f³, 54 tony) i pedał (skala C–d¹, 27 tonów). Liczą 13 realnych głosów, w tym dwa głosy wielochórowe. Instrument wyposażono w trzy miechy klinowe z dźwigniami nożnymi do kalikowania. Miechy zasilane są dmuchawą elektryczną. Traktura gry i rejestrów jest mechaniczna. W instrumencie znajdują się trzy wiatrownice stożkowe, po jednej dla każdej z sekcji.

Obecnie instrument jest w złym stanie technicznym. Głównymi tego przyczynami są przede wszystkim wysoki stopień wyeksploatowania, zanieczyszczenia, nieprofesjonalne naprawy i próby strojenia oraz postępująca degradacja w związku z działalnością szkodników drewna.