Kościół Trójcy Świętej Przytoczna (lubuskie)

Organy dla katolickiej świątyni w Przytocznej zbudował zakład Ferdinanda Dinsego, kierowany wówczas od niedawna przez jego synów, Oswalda i Paula. W archiwach parafii zachowała się arcyciekawa korespondencja zleceniodawców z firmą organmistrzowską, obecnie dokumenty te znajdują się w depozycie kurialnym diecezji zielonogórsko-gorzowskiej. Z listów owych wynika, iż instrument powstać musiał w latach 1869-1871, bowiem wymienionym tam powodem niedostarczenia organów na miejsce przeznaczenia była wojna tocząca się między Prusami a Francją (1870-71). W ramach rekompensaty za tę zwłokę, zakład braci Dinse zobowiązał się rozszerzyć nieco dyspozycję zamówionego instrumentu.

Organy posiadają 8 głosów, rozlokowanych w dwóch sekcjach: 6 dla manuału oraz 2 rejestry pedałowe. Prospekt drewniany, jednosekcyjny, neogotycki, posadowiony na dość wysokim płycinowym cokole. Wyższy segment środkowy flankują dwa nieco niższe, wszystkie segmenty zawierają półkoliscie zwieńczone pola piszczałkowe oddzielone płycinowymi słupkami, przechodzącymi w sterczyny. Wystrój plastyczny zwieńczenia pól piszczalkowych stanowią trójliścienne ażury, a gzyms segmentu środkowego zdobi złocony liścienny ornament snycerski. Szafa organowa przemalowana na kolor kremowy, z komponentami czerwieni, brązu i złotego.

Zespół gry przylega do lewej strony obudowy. Stół gry zamknięty klapą, pełniącą po otwarciu funkcję pulpitu nutowego. Nad klawiaturą manuału znajduje się dziewięć cięgieł rejestrowych o toczonych uchwytach, z których jedno uruchamia (wciąż działający) dzwonek kalikancki. Manubria inkrustowane są porcelanowymi szyldzikami, zawierającymi wypisane gotycką czcionką nazwy poszczególnych głosów (tabliczka dzwonka kalikanckiego nieczytelna). Klawisze diatoniczne manuału wyłożono kością wołową, zaś chromatyczne hebanem. Tylną ściankę stołu gry politurowano szelakiem. Pedał wraz z oryginalną ławką dla grającego pomalowane obecnie farbą olejną. Instrument posiada funkcjonujące do dziś stanowisko kalikanta wyposażone w nożną dźwignię i umiejscowione w prawej ścianie cokołu. Organy zasila również umieszczona w osobnym pomieszczeniu elektryczna dmuchawa, połączona z miechem długim drewnianym kanałem powietrznym. Wnętrze szafy organowej wraz z elementami mechanicznej traktury i oryginalnym miechem typu fałdowego zachowane w niemal 100%. Również aparat piszczałkowy nie wykazuje istotnych braków. Gdzieniegdzie widać ślady żerowania kołatka, jednak nie są one świeże. Wnętrze szafy organowej mocno zakurzone, z dużą ilością pajęczyn. Także stół gry pokrywa warstewka kurzu. Brzmienie organów straciło z biegiem lat niemałą część swego dawnego wolumenu, mechaniczna traktura gry natomiast wymaga gruntownej regulacji. Zespół brzmieniowy znacznie rozstrojony. Ogólny stan organów ocenić należy jako zły. Instrument od kilkunastu lat nie jest użytkowany w liturgii.

Skala manuału: C-f³, skala pedału: C-d¹.