Początki klasztoru norbertanek w Imbramowicach sięgają pierwszej połowy XIII w. W 1710 r. zabudowania klasztorne zostały zniszczone przez pożar. Pastwą płomieni padło wówczas całe wyposażenie kościoła, razem z dawnymi organami.

Już w 1712 r., podczas odbudowy kościoła, sprawiono pozytyw do chóru "świeckiego" (w pomieszczeniu za arkadą głównego ołtarza). Instrument spłonął w 1837 r., po czym jego rolę przejęła fisharmonia. Dopiero w 1891 r. Andrzej Saganowski z Piotrkowa zbudował w chórze "świeckim" nowy pozytyw, który ok. 1945 r. trafił do kościoła w Mostku, gdzie istnieje do dziś (powiększony o sekcję pedału).

Nie był to jedyny instrument w świątyni imbramowickiej, bowiem 4 kwietnia 1724 r. organmistrz Wolski z Krakowa zamontował w balustradzie chóru zakonnego niewielki pozytyw, będący przedmiotem niniejszego opisu. Wiadomo, że już kilka lat wcześniej (w dniach 7-9 grudnia 1721 r. oraz 3 sierpnia 1723 r.) organmistrz przebywał w klasztorze i dokonywał pomiarów chóru. Instrument kosztował 600 zł i został ufundowany przez ks. Dominika Lochmana, komisarza i dobrodzieja klasztoru. W opisach z lat: 1783 i 1819 jest wzmiankowany jako pozytyw szufladowy. Był naprawiany w 1746 r. kosztem 15 zł. Później, w 1761 r., pracował przy nim Szymon Popiołek. O naprawie przeprowadzonej w 1860 r. informuje inskrypcja zachowana na wklejce wewnątrz obudowy:

Reperowano w Roku 1860 dnia 26 Kwietnia przez dyspozycią Wielmoznej Jejmość Panny Bronisławy Switanowskiej Ksieni Zgromadzenia Panien Norbertanek, i Przełożonej Instytutu Zeńskiego w Imbramowicach. -

W. Sztabernacki [?] Organ Mistrz

Z biegiem lat instrument przestał być używany. W okresie od lutego 1986 r. do maja 1987 r. krakowska Pracownia Konserwacji Organów Zabytkowych przeprowadziła gruntowny remont i konserwację. Prace objęły: wiatrownicę, piszczałki, trakturę, klawiaturę oraz system powietrzny z dwoma miechami klinowymi. Kierownikiem pracowni był Kazimierz Czepiel, kierownikiem zespołu - organmistrz Jan Jamróg, natomiast zespół tworzyli: Marek Ropka, Stanisław Matuszyk, Jan Żmuda i Stanisław Batko. Konsultantami byli: prof. Jan Jargoń oraz o. dr Waldemar Kapeć. Prace końcowe (montaż, intonację i strojenie) wykonano w dniach 21-30 maja 1987 r. Protokół komisji zdawczo-odbiorczej nosi datę 4 czerwca 1987 r. Od tego czasu pozytyw jest czynny. Mieści się on w części kościoła objętej klauzurą.

Instrument (o cechach konstrukcyjnych zbliżonych do pozytywu szkatulnego) jest wbudowany centralnie w balustradę chóru zakonnego. Prospekt, wypełniony zdobionymi piszczałkami głosu Principal 2 pedes, został wkomponowany w środkowy ryzalit balustrady zaprojektowanej przez znanego architekta Kacpra Bażankę. Od strony wnętrza chóru obudowa pozytywu stanowi element balustrady z wbudowaną od góry klawiaturą. Klucze rejestrowe znajdują się po bokach, poniżej klawiatury. Stojąca osobno skrzynia, pełniąca rolę ławki dla organisty, mieści wewnątrz dwa miechy klinowe, połączone krótkim kanałem z wiatrownicą klapowo-zasuwową umieszczoną na spodzie instrumentu (na poziomie podłogi chóru). Traktura gry i rejestrów jest mechaniczna.

Pozytyw jest unikalnym zabytkiem XVIII-wiecznego budownictwa organowego.

Skala manuału: CF^DG^EAHc-c3. Strój równomiernie temperowany.

W głosach: Principal 2 pedes, Octawa 1 pedes oraz Qwinta 1 1/3 pedes występuje repetycja o oktawę na dźwięku c².

Układ głosu Mixtura 3x:

• pierwsza oktawa: 1/2'+1/3'+1/4',
• druga oktawa: 1'+2/3'+1/2',
• trzecia oktawa: 2+1 1/3'+1',
• czwarta oktawa: 4'+2 2/3'+2'.