Kościół Wniebowzięcia NMP Przecław (podkarpackie)

Parafia Przecław powstała w II połowie XIII wieku, a już w wieku XVI istniał w niej murowany kościół. Jest jedną z pierwszych (poza większymi ośrodkami) na terenie dzisiejszej diecezji tarnowskiej, która posiadała organy, takowe bowiem wspomniane są już w aktach wizytacyjnych z 1596 roku. Podczas następnej wizytacji z 1610 roku pisano już o dwóch połączonych organach, co można interpretować jako instrument z pozytywem w balustradzie chóru. Jakiś pozytyw został także odnowiony przed 1641 r. przez Bractwo Najświętszego Różańca. W 1721 r. w kościele były organy 10-głosowe wymagające naprawy, a w roku 1831 – 12-głosowe. Ten sam instrument wspomniano w 1848 r. jako zużyty i zniszczony. Rozebrano go prawdopodobnie wraz z poprzednim kościołem.

Obecna neogotycka świątynia została wzniesiona w 1881 r. z fundacji hrabiego Stanisława Reya, a 5 lat później jej konsekracji dokonał biskup tarnowski Ignacy Łobos. Pierwsze organy do tego kościoła zbudowała renomowana firma braci Rieger z Jägerndorf w 1893 roku jako opus 410 (według katalogu 414). Miały 7 głosów, jeden manuał i pedał, trakturę mechaniczną i wiatrownice stożkowe. Organy istniały w kościele do 1955 roku, kiedy w związku z budową nowego instrumentu zostały przeniesione do kościoła parafialnego w Zdziarcu, gdzie znajdują się do dziś.

W 1954 r. ofertę na budowę 16-głosowego instrumentu złożył Czesław Kruszewski z Warszawy. Miejscowy proboszcz, informując kurię diecezjalną o zamiarze budowy, przesłał również własny projekt dyspozycji o 21 głosach z prośbą o ocenę, czy taka dyspozycja byłaby racjonalna i praktyczna. Niestety, oba projekty nie zachowały się. Do budowy przystąpiła natomiast znana pracownia Wacława Biernackiego z Krakowa. Nowy prospekt, składający się z dwóch bliźniaczych członów, z których każdy wzorowany był na prospekcie organów Riegera, wykonali miejscowi stolarze. Instrument był już w budowie w 1956 roku, a jego odbiór i poświęcenie przewidywano w roku następnym. Początkowo planowano wykonanie głosów, ostatecznie było ich jednak 22 z zostawionym w stole gry miejscem
dla jeszcze jednego głosu – Klarnetu 8’ w manuale II. Organy były remontowane w roku 1992 oraz w 2006 r. przez Kazimierza Plewę z Nowego Sącza i Antoniego Kuczaja z Gołkowic. Miały dwa manuały i pedał, trakturę elektropneumatyczną i wiatrownice stożkowe. Dyspozycja była następująca:

Połączenia: MII-MI, Super MII-MI, Subo MII-MI, Super M II, MI-Ped, MII-Ped
Urządzenia dodatkowe: automat pedałowy, wolna kombinacja, crescendo, żaluzja manuału II (tylko dźwignia), tremolo manuału II, wyłącznik głosów językowych
Rejestry zbiorowe: Piano, Forte, Tutti, Pleno

Z upływem lat organy Biernackiego zaczęły sprawiać coraz większe problemy, z których największym była aktywność drewnojadów. Sekcja pedału została przez nie praktycznie całkowicie zniszczona. Skutkiem tego postanowiono o gruntownej przebudowie instrumentu. Oferty na prace przedstawiły dwie włocławskie firmy organmistrzowskie: Mirosława Jakubowskiego i Andrzeja Ragana, spośród
których wybrano tę drugą. Wykonano nowy prospekt, ze starego pozostawiając jedynie cokół. Trakturę zmieniono na mechaniczną, a wiatrownice na klapowo-zasuwowe. Sekcję pedału, z powodu jej zniszczenia przez drewnojady, wykonano praktycznie na nowo. Prace ukończono w 2019 roku. Po przebudowie organy mają 24 głosy oraz pozostawione na wiatrownicy miejsce na kolejny głos Obój 8’.

W lewej szafie znajdują się sekcje manuałów, w prawej zaś sekcja pedału. W każdej szafie znajduje się jeden miech pływakowy z własną dmucha wą elektryczną. Wolnostojący stół gry usytuowany jest w pobliżu lewej szafy organowej: organista siedzi tyłem do niej, przodem do prawej szafy, a pra wym bokiem do prezbiterium.

Skala manuałów: C–g³; skala pedału: C–f¹.