1. Sławna Katanio i w szczęście bogata, Któraś ojczyzną jest świętej Agaty, Z swojej rodaczki wsławionaś jest godnie, Bóg gasi ognie.
2. Agata trzyma ten żywioł na wodzy, Gdy pogorzelcy proszą Ją ubodzy; Tylko rozkaże wraz pożar łakomy, Mija ich domy.
3. Jej płaszcz w tym razie Sycylię zasłania, Ogniem ginące budowle ochrania, Zaraz pożary obchodzą się skromniej, Jak ich napomni.
4. Agatę bowiem ów Kwincyjan srogi, Skazał na ogień że wzgardziła bogi; Ciała jej, które tyran pragnął skruszyć, Ogień nie ruszył.
5. Za co niezwiędły czci męczeńskiej wieniec, Z Tym przywilejem dał Jej Oblubieniec; Że na jej rozkaz szkodny wszystkim strasznie, płomień zagaśnie.
6. Więc i ja ufam, choć pełen pokory, Pod jej imieniem sól i chleb święcony, Z wiarą wieszając oddam cześć Agacie Świętej, w mej chacie.