Instrument znajdujący się w 600-letniej świątyni w Łęgu pochodzi z warsztatu Adolfa Homana. Szafa organowa na środku chóru muzycznego. Prospekt neoklasycystyczny, na dość wysokim cokole. Trzy duże pola piszczałkowe: centralne – niskie, zakończone poziomym gzymsem, oraz dwie wieże zakończone tympanonami z ozdobą snycerską (w tych polach ułożenie piszczałek na kształt litery V), pomiędzy nimi i po bokach małe, dwupiszczałkowe pola. Pod centralnym polem ozdobna dekoracja snycerska. Stół gry wolnostojący – grający siedzi przodem do ołtarza.
Organy wymagają gruntownego remontu (według kościelnego, nigdy takowego nie przechodziły). Część klawiszy manuału i pedału nie odpowiada, nie działa Viola di Gamba, piszczałki są ogólnie rozstrojone, w kombinacji Tutti po załączeniu samoczynnie odzywają się piszczałki (zapewne zacięte piszczałki Tercjanu). Pomimo tego są wciąż używane w liturgii. Mają typowo romantyczne brzmienie. Dmuchawa elektryczna bardzo hałaśliwa.
Skala manuału: C–f3; skala pedału: C–d1.
Manuał | Pedał |
---|---|
1. Tercjan 2⅔` 3 | 1. Subbas 16’ |
2. Oktawa 4’ | 2. Cello 8’ |
3. Flet dolc. 4’ | |
4. Flet 4* | |
5. Salicion 8’ | |
6. Viola di gamba 8’ ** | |
7. Bourdun 8’ | |
8. Pryncyp. 8’ |
Obserwacje własne, rozmowa z organistą i zakrystianem
Data budowy na podstawie: Wiktor Łyjak, Organy na Mazowszu, tom II, Płock 2008
Zdjęcie stołu gry: Piotr Dudzic
Ostatnia modyfikacja: 2024-09-27 12:46:49