Kościół św. Mikołaja (Repty Śląskie) Tarnowskie Góry (śląskie)

Parafia św. Mikołaja w Tarnowskich Górach-Reptach Śląskich należy do najstarszych na Górnym Śląsku. Pierwsze wzmianki o jej istnieniu odnajdujemy już w 1325 r.

W dziejach wspólnoty istniało kilka kościołów. Obecna świątynia pod wezwaniem św. Mikołaja wybudowana została w latach 1867-1871 w stylu neogotyckim. Fundatorem był hrabia Guido Henckel von Donnersmarck. 

Dziś parafia należy do diecezji gliwickiej i dekantu Stare Tarnowice. W kościele zachowały się w większości oryginalne elementy wystroju takie jak ołtarze, stacje drogi krzyżowej, ambona, konfesjonały, figury świętych czy organy.

Instrument znajdujący się w świątyni reptowskiej zbudował jeden z czołowych przedstawicieli śląskich organmistrzów XIX wieku, Carl Volkmann z Gliwic. Nie posiadamy dziś żadnych dokumentów mogących potwierdzić dokładną datę wybudowania go, lecz sądząc po ówczesnych zwyczajach organy najprawdopodobniej powstały jako zwieńczenie budowy kościoła w 1871 roku. Volkmann prowadził wówczas bardzo ożywioną działalność, co widać po liczbie jego dzieł w II połowie XIX wieku. W parafii Świętych Apostołów Piotra i Pawła w centrum Tarnowskich Gór grały również organy Carla Volkmanna zbudowane w 1875 roku, zastąpione w 1929 roku dużym, pneumatycznym instrumentem Dominika Biernackiego z Włocławka.  

Organy parafii św. Mikołaja w Reptach Śląskich mają 16 głosów o romantycznej stylistyce brzmienia. Traktura gry i rejestrów jest mechaniczna, a wiatrownice klapowo-zasuwowe. Większość elementów zachowała swój pierwotny kształt.

Nie posiadamy też dokumentów o remontach, z wyjątkiem ostatniego, który w 1997 r. przeprowadziła firma Damiana Kaczmarczyka z Zabrza. Spośród wszystkich prac należy wspomnieć, iż wymieniono wtedy sporą część piszczałek drewnianych, wstawiono nowe piszczałki głosu Mixtur 4 fach oraz dokonano wymiany klawiatur obu manuałów z odwróceniem kolorystyki. Wspomniane działania pozbawiły instrument niektórych cennych dziś oryginalnych rozwiązań. Po wewnętrznej stronie bocznej płyciny szafy organowej widnieje prawie niezauważalny wpis Adolfa Volkmanna, syna budowniczego, wraz z kilkoma datami, co wskazywałoby na jakieś prace prowadzone po kilkunastu latach od powstania organów. Obecny ich stan podkreśla konieczność remontu generalnego, lecz pozwala na ich wykorzystywanie w liturgii i do wykonywania literatury.

Stół gry jest umiejscowiony centralnie w przodzie szafy organowej. Organista ma kontakt wzrokowy z wiernymi i celebransem za pomocą lustra. Klawiatury manuałów początkowo wykonane były z drewna i obłożone kością (klawisze diatoniczne) oraz hebanem (chromatyczne), obecnie są obłożone dwoma rodzajami mało odpornego drewna i przez to zużyte. Pedał ma typowy dla twórczości Carla Volkmanna kształt, jest typem klawiatur prostych o stosunkowo niewielkich klawiszach. Po obu stronach pulpitu nutowego znajduje się 9 cięgieł rejestrowych. Manubria z lewej strony stołu gry obsłują manuał II oraz pedał, prawa strona przypisana została dla manuału I i połączeń.

Piszczałki obu sekcji manuałowych mają wspólną wiatrownicę podzieloną na dwie części ze względu na zastosowany w instrumencie podział całotonowy C-Cis i znajdują się na wysokości piszczałek prospektowych. Wiatrownica pedału znajduje się poniżej, z tyłu wnętrza szafy organowej. Dostęp do obu wiatrownic zapewniają otwierające się boczne skrzydła szafy i chodniki wewnątrz instrumentu. Dostęp powietrza zapewnia dmuchawa firmy Laukhuff zainstalowana prawdopodobnie w latach międzywojennych XX wieku. Silnik wtłacza powietrze do dużego miecha magazynowego, posiadającego możliwość kalikowania. Na ściance miecha zachowała się oryginalna karta z informacjami o dmuchawie w języku niemieckim. Oba urządzenia systemu powietrznego ulokowane są za instrumentem w pomieszczeniu należącym do wieży kościoła.

Szafa organowa dostosowana jest stylem i kształtem do pozostałych elementów wyposażenia świątyni, ma nieoryginalną kolorystykę wskutek zamalowania wnętrza świątyni w latach powojennych XX wieku.

Skala manuałów: C-d³; skala pedału: C-d¹.