Sanktuarium Przemienienia Pańskiego Poznań (wielkopolskie)

Początki kościoła datowane są na 1595 rok, kiedy to podjęto decyzję o budowie świątyni z przeznaczeniem dla sióstr klarysek. Została ona zniszczona podczas potopu szwedzkiego, następnie odbudowana. W 1821 r. na mocy rozporządzenia pruskiego zaborcy klaryski opuściły kościół, a na ich miejsce w 1822 r. przybyły szarytki. 

Najwcześniejsza jak dotąd wzmianka o instrumencie pochodzi ze spisu inwetarza z 1810 roku. Wymienia on 12-głosowe organy umieszczone na chórze z dwoma miechami. Ich dalszy los nie jest znany.

Obecny instrument został zbudowany po 1900 r. przez firmę Dinse z Berlina. Podczas II wojny światowej kościół miał zostać przerobiony na schron lotniczy, co przyczyniło się do znacznego uszkodzenia jego wnętrza. Niemniej jednak organy zostały uratowane i zdeponowane w kaplicach katedry poznańskiej. Na swoje pierwotne miejsce powróciły w 1947 roku. Prawdopodobnie wtedy kontuar został umiejscowiony przy balustradzie empory muzycznej. Z dużym prawdopodobnieństwem wcześniej umieszczony był z boku bądź w cokole szafy organowej. 

Ostatni remont został wykonany przez Artura Kaczmarka z Poznania. Prawdopodobnie wtedy wymieniono stare zużyte tabliczki rejestrowe na nowe, nieodpowiadające stylistyce firmy Dinse, nieznacznie zmieniono nazewnictwo głosów oraz zdemontowano dźwignie nożne obsługujące żaluzję i crescendo (urządzenia te były zapewne niesprawne i niezamontowane od ponownego złożenia instrumentu).

Prospekt organowy neogotycki, architektoniczny, jednosekcyjny, siedmioosiowy. Osadzony na cokole ożywionym ślepymi, ostrołukowymi arkadami i zwieńczonym gzymsem. Złożony z trzech szerokich, prostokątnych pól piszczałkowych: centralnego i dwóch skrajnych, przedzielonych węższymi segmentami. Pole centralne flankowane wysuniętymi kątowo wieżyczkami z piszczałkami przedzielonymi trzema kolumienkami. Wieżyczki oddzielone od pól skrajnych płaskimi segmentami z wkomponowanymi konsolami i baldachimami (być może z przeznaczeniem na figury). Pole centralne i pola skrajne zwieńczone wimpergami wypełnionymi dekoracją ornamentalną i flankowanymi sterczynami. W zwieńczeniu wieżyczek sterczyny: wyższa centralna i niższe boczne (na osiach kolumienek). Prospekt utrzymany w kolorze lakierowanego drewna.

Wiatrownice stożkowe. Dmuchawa eletryczna. Skala instrumentu: manuały: C-f³; pedał: C-d¹.