Klasztor SS. Klarysek (większy pozytyw szkatulny) Stary Sącz (małopolskie)

Pozytyw przenośny (szkatulny), będący bardzo cennym zabytkiem polskiej sztuki organmistrzowskiej, przechowywany jest wśród klasztornych zbiorów o charakterze muzealnym. Powstał prawdopodobnie w XVII lub XVIII wieku. Według niektórych badaczy, budowniczym instrumentu mógł być Nicolaus Manderscheidt z Norymbergii lub Stefan Kunz (Cunz), również z Norymbergii. 

Pierwotnie pozytyw miał formę jednoczęściową: składał się z prostopadłościennej obudowy (szkatułki), której wieko zastępowały dwa miechy klinowe. W późniejszym czasie dodano spodnią skrzynię, do której przeniesiono miechy. Przy instrumencie pracowali: Jakub Wojtowicz, Bartłomiej Febowski oraz Józef Krzemycki z Tuchowa (ten ostatni w 1730 r.).

W latach 1976-1978 pozytyw został gruntownie wyremontowany i zakonserwowany przez Pracownię Konserwacji Organów Zabytkowych w Krakowie. Przywrócono mu wówczas jednoczęściową formę.

Instrument 6-głosowy, o trakturze mechanicznej i wiatrownicy klapowo-zasuwowej, z wbudowaną klawiaturą manuałową (krótka oktawa: CF^DG^EA^BH-c³).

Prospekt organowy architektoniczny, barokowy, jednosekcyjny.